باز باران

باز باران    با ترانه  

می خورد بر بام خانه   یادم آرد کربلا را 

دشت پر شور و نوا را 

گردش یک ظهر غمگین 

گرم و خونین 

لرزش طفلان نالان   زیر تیغ و نیزه ها را 

باز باران  

با صدای گریه های کودکانه  

از فراز گونه های زرد و عطشان    با گوهر های فراوان  

می چکد از چشم طفلان پریشان 

پشت نخلستان نشسته  

رود پر پیچ و خمی در حسرت لب های ساقی  

چشم در چشمان هم    آرام و سنگین 

می چکد آهسته از چشمان سقا بر لب این رود پیچان     باز باران   

باز باران   با ترانه 

آید از چشمان مردی  خسته جان 

هیهات بر لب ٬از عطش در تاب و تب 

نرم نرمک می چکد این قطره ها روی لب شش ماهه طفلی 

رو به پایان          مرد محزون            دست پر خون 

می نشاند از گلوی نازک شش ماهه بر لب های خشک آسمان 

با چشم گریان    باز باران  

باز باران 

باز هم اینجا عطش٬آتش ٬شراره ٬ جسم ها افتاده بی سر     پاره پاره 

می چکد از گوش ها باران خون و کودکان بی گوشواره  

شعله ها در دامان و در پا    می چکد خار مغیلان  

وز درین تفتیده دشت و سینه ها     بر پاست طوفان  

دست ها آماده شلاق و سیلی  

چهره ها از بارش شلاق ها گردیده نیلی 

وز درین صحرای سوزان می دود طفلی سه ساله  

پر زنانه      پای خسته       دل شکسته 

رو برو بر نیزه ها خورسید تابان  

می چکد از نوک سرخ نیزه ها بر خاک سوزان    باز باران 

باز باران  قطره قطره  

می چکد از چوب محمل 

خاک های چادر زینب   به آرامی شود گل 

می رود این کاروان منزل به منزل  

می شود از هر طرف این کاروان هم سنگ باران 

آری آری  باز سنگ و باز باران  

آری آری تا نگیرد شعله ها در دل زبانه  

تا نگیرد دامن طفلان محزون را نشانه  

تا نبیند کودکی لب تشنه  اینجا اشک ساقی  

بر فراز خیمه ها     بر گونه ها    بر مشک ساقی 

                                                                      کاش نبارد باران